ΑΕΤΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΑΕΤΌΠΟΥΛΑ ΣΤΟ ΟΥΑΙΟΜΙΝΓΚ

 

Έτσι το γράφει ο David A. Robatcek  που ανέβασε την εξαιρετική φωτογραφία στην ομάδα «Wyoming through The Lens» και σωστά διαβάζει τις κινήσεις τους καθώς στα μεγάλα πάρκα αυτής της ιδιαίτερης πολιτείας των ΗΠΑ ζουν και αναπαράγονται, όπως έκαναν πάντα οι αετοί καθώς και πολλά άλλα πλάσματα που κινδυνεύουν με εξαφάνιση.

Είναι θέμα μεγέθους αλλά και αντίληψης περί αυτών των πάρκων - κιβωτών της φύσης που δίνουν, σαφώς και ελεγχόμενα από τον άνθρωπο, την δυνατότητα να θαυμάζει το μεγαλείο των δημιουργημάτων της. Σε αντίθεση με την Αμερική, στην πατρίδα μας δεν έχουμε τέτοιες δυνατότητες λόγω περιορισμένου χώρου και εκτός αυτού ότι χαρακτηρίζουμε ως πάρκο ή προστατευόμενη περιοχή το κάνουμε για να βγούμε απλά από την ευθύνη και τις περισσότερες φορές τα αφήνουμε στο έλεος και την διάθεση κάθε τυχαίου.

Έτσι λοιπόν αποκλείεται να δούμε πουθενά στην Ελλάδα τέτοιες εικόνες, όπως αυτή στον ουρανό του Γουαιόμινγκ, όχι μόνο για αετούς που έχουν λιγοστέψει καθώς έχουν περιοριστεί απελπιστικά οι βιότοποί τους και διαρκώς πιέζονται από ένα σωρό ανθρωπογενείς και ειδικά «πράσινες» δραστηριότητες, αλλά ούτε και για σπουργίτια στις αυλές καθώς κι αυτά είναι θύματα πολλών άλλων καταστάσεων. Τέτοιες φωτογραφίες είναι πολύτιμες και στηρίζουν τις απόψεις όσων θέλουν να συνεχίσει, ότι έχει απομείνει  από τον αληθινό κόσμο, να πορεύεται όπως η φύση έχει προορίσει και να λιγοστέψουν οι οποιεσδήποτε παρεμβάσεις, ιδιαίτερα οι λεγόμενες «πράσινες» σε βουνά και νησιά.    

ΑΘΗΝΑ, 19052024

14 XHNAKIA ΚΑΝΟΥΝ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ

 

Άπειρες εικόνες μέσα από τις οθόνες περνούν κάθε μέρα μπροστά από τα μάτια μου, τόσο πια που αρχίζω να τα κλείνω από υπερκορεσμό. Βεβαίως και εκτιμώ την προσπάθεια κάθε ατόμου να μοιραστεί με το ψηφιακό κοινό αυτά που βλέπει ή μέσω αυτών να αποκαλύψει την διάθεσή του αλλά είναι τόσες πολλές πια που χάνονται σε έναν ωκεανό από εικόνες με κοινό, δυστυχώς, χαρακτηριστικό οι περισσότερες την κοινοτυπία και την ρηχή πρόσληψη.  

Δεν μπορώ όμως να μην σταθώ σε κάποιες που το θέμα τους τις κάνει να ξεχωρίζουν και ο τρόπος που βλέπει το μάτι πίσω από το φακό τους προκαλεί πολλά όμορφα συναισθήματα. Όπως η φωτογραφία της Danielle Laumann που πιάνει μια πολύ τρυφερή στιγμή από τη ζωή μας οικογένεια καναδέζικης αγριόχηνας σε κάποια λίμνη στην περιοχή που ζει. Μια στιγμή που αποτυπώνει την προσοχή που δίνουν οι γονείς στα 14 βλαστάρια τους και αυτά, υπάκουα να βαδίζουν ανάμεσά τους σε μια βόλτα εμπειρίας που είχαν με το νερό. Τα μικρά παπάκια δεν ξέρουν ακόμα ότι αν βγουν από την γραμμή που περπατούν θα χαθούν αλλά αυτό το μαθαίνουν εμμέσως από τους γονείς που ένας μπροστά ανοίγει το δρόμο και ο άλλος πίσω ελέγχει μη και κάποιο ξεστρατίσει. Αυτή η βόλτα, είτε μέσα στο νερό, είτε έξω από αυτό για τα χηνάκια είναι ένα μάθημα ζωής που θα τα βοηθήσει να μεγαλώσουν, να ενηλικιωθούν και όταν έρθει η ώρα τους να το διδάξουν κι αυτά στους δικούς τους απογόνους.

Την είδα και ο νους μου πήγε μακριά, στο Wyoming αλλά αναζητώντας ανάλογες εικόνες στην καθημερινότητά μας, είδα πως είναι πολύ λίγες, πραγματικά και μεταφορικά. Όσο για το μάθημα της επιβίωσης, όπως αυτό γίνεται από τις αγριόχηνες στα χηνάκια τους, τα περισσότερα παιδιά των ανθρώπων το μαθαίνουν δυστυχώς από καρικατούρες…

ΑΘΗΝΑ, 18052024

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ

 

H ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΧΩΡΗΤΟΥ

Πέφτουν ολοένα σήμερα νομίσματα πάνω στην πολιτεία

ανάμεσα σε κάθε κόμπο σα μια σταλαματιά στο χώμα

ανοίγει μια καινούργια χώρα: ήρθε η στιγμή, σηκώστε με.

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ, Α’ του Γιώργου Σεφέρη.

Άλλοι στρώνουν σήμερα ένα δρόμο με άγνωστο προορισμό για την Ελλάδα και οι τζακαράντες στην Αθήνα, «χιονίζουν» τούτες τις μέρες μικρά μωβ λουλούδια τις πλατείες και τα πεζοδρόμια. (Από το 2012...).

ΑΘΗΝΑ, 17052024

ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΜΠΑΝΙΑΣ: ΕΝΑΣ ΠΡΟΚΟΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

Το καλοκαίρι που μας πέρασε σε μια εκδήλωση για την αγροδιατροφή που έγινε στο Καρπενήσι, ο Ταξιάρχης Μπανιάς, μόνιμος κάτοικος του χωριού Στένωμα Ευρυτανίας βραβεύτηκε ως ο άνθρωπος ο οποίος με την δράση του, πράγμα που υποστηρίζεται και αλληλοεπιδρά από την οικογένειά του και την κοινότητα, αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση και όσοι τον ακολουθήσουν, θα σώσουν την Ευρυτανία από μαρασμό…

Ναι έτσι έχουν τα πράγματα με τον Ταξιάρχη (1975) o οποίος 13 ετών αποφάσισε να αποκτήσει το πρώτο του κοπάδι με κατσίκες και τις φρόντιζε μόνος μιας και οι γονείς του δεν είχαν και πολλές σχέσεις με την κτηνοτροφία. Ο πατέρας ήταν ηλεκτρολόγος στην περιοχή αλλά ο Ταξιάρχης επέλεξε να ασχοληθεί με την κτηνοτροφία από αγάπη στα ζώα και γιατί από μικρός, του άρεσε αυτή η δουλειά. Αφού έβγαλε το δημοτικό σχολείο στο Στένωμα και πήγε και μια εβδομάδα (!) στο Γυμνάσιο Καρπενησίου το οποίο παράτησε καθώς η καρδιά του και η ψυχή του ήταν στο χωριό και στον κόσμο του.

Με μαγιά κάτι λίγες κατσίκες που είχε η μάνα του η οποία όπως κάθε νοικοκυρά εκείνη την εποχή διατηρούσε λίγες κατσίκες, μια αγελάδα και ένα μουλάρι στο σπίτι, ξεκίνησε και αγοράζοντας κατσίκια από την Μαυρομάτα έφτιαξε ένα κοπάδι από 170 κεφάλια και σύντομα άρχισε να λογαριάζεται ως μεγάλος νοικοκύρης κι αυτός στην περιοχή. Τα έφτασε περισσότερα, κάποια στιγμή τα λιγόστεψε και στράφηκε προς τα πρόβατα και έφτιαξε και με αυτά πάλι ένα μεγάλο κοπάδι περί τα 350 κεφάλια. Με τα πρόβατα ασχολήθηκε αρκετά χρόνια και τελευταία, όπως οι περισσότεροι στην περιοχή στράφηκε στα γελάδια και σήμερα θεωρείται από τους μεγαλύτερους κτηνοτρόφους στο Στένωμα το οποίο παρεπιμπτόντως θεωρείται και η μητρόπολη της αγελαδοτροφίας στην Ευρυτανία.  

Η πορεία του δεν ήταν εύκολη, κυρίως γιατί δεν ήξερε πολλά από ζωντανά και κοπάδια και έτσι αναγκάστηκε να τα μάθει όλα μόνος του παρακολουθώντας τους συγχωριανούς του και εισάγοντας φυσικά και κάποιες καινοτομίες. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι αγαπούσε την δουλειά που αποφάσισε να κάνει και βέβαια την βοήθεια που είχε από τον πατέρα του Χρήστο, ο οποίος πέθανε πριν από 7 μήνες, την μητέρα του Βασιλική προόδευσε πολύ σύντομα. Επί πλέον, αυτό που τον βοήθησε πολύ ήταν η πλήρης και εντελεχής γνωριμία με το ανάγλυφο της περιοχής του. Δεν υπήρχε μονοπάτι ή διαδρομή προς το βουνό και το ποτάμι, βοσκοτόπι και λιβάδι που να μην γνώριζε κι αυτό οφείλονταν στην επί αιώνες εκμετάλλευση του τόπου από τους προγόνους του κτηνοτρόφους. Οι γονείς του εκτός από την φύλαξη, τον βοήθησαν πολύ στο άρμεγμα τόσων ζώων. Το γάλα τον χειμώνα το έδιναν στα τυροκομεία ενώ από τον Ιούνιο και πέρα έπηζαν οι ίδιοι τυρί με τον μοναδικό, παραδοσιακό τρόπο που ξέρουν ακόμη στην Ευρυτανία.  

Ο Ταξιάρχης αποτέλεσε μια εξαίρεση για την γενιά του που οι περισσότεροι σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους και τους βλέπει το Στένωμα μόνο στις γιορτές και το καλοκαίρι αλλά είναι αρκετοί αυτοί που ακόμη συνεχίζουν με την κτηνοτροφία και διατηρούν μεγάλα κοπάδια στο Στένωμα. Μεταξύ αυτών και ο αδερφός τους Λάζαρος, οι Παπαδονικαίοι καθώς και λίγοι άλλοι νέοι που κάνουν την διαφορά στο χωριό που αριθμεί γύρω στους 50 μόνιμους κατοίκους. Παλιότερα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χωριά του Δυτικού Τυμφρηστού και τα κοπάδια του ξεπερνούσαν τα 5.000 κεφάλια αλλά όπως όλα, έτσι κι αυτό λύγισε. Παρά ταύτα το Στένωμα καθώς και τα γειτονικά του, Άγιος Δημήτριος, Γάβραινα, και άλλα διατηρούν το μεγαλύτερο κεφάλαιο της κτηνοτροφίας στην Ευρυτανία.

Ο Ταξιάρχης όμως δεν περιορίστηκε στην κτηνοτροφία αλλά ανέστησε και διατηρεί κι ένα άλλο χρήσιμο και πολύτιμο επάγγελμα στην περιοχή. Του σύρτη ξυλείας και της μεταφοράς. Ξεκίνησε με δυο – τρία μουλάρια στην αρχή, όταν είδε πως είχε κάμψη στην παραγωγή του κοπαδιού των προβάτων, να σέρνει ξυλεία ελάτης από τα δάση που εκμεταλλεύονταν ο δασικός συνεταιρισμός των χωριανών του και σιγά – σιγά επεκτάθηκε και στη μεταφορά των καυσόξυλων. Καθώς το ανάγλυφο της περιοχής που απλώνονται τα δάση του Τυμφρηστού είναι δύσκολο, η δουλειά του εκτιμήθηκε και έτσι δόθηκε λύση και διέξοδος στο έργο των υλοτόμων. Τη δουλειά αυτή την κάνει το καλοκαίρι και με βοηθό τον Ηλία Ντζιώρα από τη Βράχα ενώ όταν υπάρχει πολύ δουλειά επιστρατεύει κι άλλους συγχωριανούς. Η φήμη του σαν καλό επαγγελματία στις μεταφορές ξυλείας ξεπέρασε τα στενά όρια της Ευρυτανίας και πήγε παραπέρα κι έτσι έχει πηγαίνει για δουλειά σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Το κοπάδι των αλογομούλαρων του αριθμεί περί τα 15 ζωντανά, διαλεγμένα ένα προς ένα και προσεγμένα. Τα φροντίζει ο ίδιος σε κάθε τους ανάγκη, έφτασε μάλιστα να μάθει και να τα πεταλώνει. Ξέρει τις συνήθειες του καθενός, του μιλά προσωπικά και έτσι έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και την αναγνώριση, πράγμα που βοηθάει πολύ στην δύσκολη αυτή δουλειά. Επί πλέον, η εμπειρία του τον καθιέρωσε και ως πρακτικό ιατρό των ζώων του, τόσο που τον ζηλεύουν ακόμη και οι κτηνίατροι.

Η περίοδος που ο Ταξιάρχης ασχολείται με τα ξύλα είναι οι θερινοί μήνες, τον χειμώνα μαζεύει τα ζωντανά και τα αφήνει να ξεκουραστούν. Με την αρχή της περιόδου ρίχνει στη δουλειά τα πιο δυνατά ενώ εκείνα που βγαίνουν στην αποστρατεία φροντίζει να τα αντικαθιστά με άλλα που η καταγωγή τους είναι από τη Γαλλία. Από εκεί φθάνουν στην Ελλάδα μέσω αντιπροσώπων, στα Τρίκαλα εδρεύουν οι περισσότεροι κι από εκεί τα προμηθεύεται. Φροντίζει να είναι γερά και πιο πολύ έξυπνα, πράγμα που βοηθάει να ξεπεράσουν και το ζήτημα της γλώσσας! Όσο για την εκπαίδευσή τους, χρησιμοποιεί τις ίδιες πανάρχαιες μεθόδους που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος όταν ημέρωσε για πρώτη φορά άλογα.  

Ο Ταξιάρχης, όπως και η οικογένειά του δεν στέκεται στιγμή! Όλοι βοηθούν, η γυναίκα του Βασιλική, οι κόρες του Ιωάννα που είναι μαθήτρια στο Γυμνάσιο Καρπενησίου και Γεωργία μαθήτρια δημοτικού όπως και ο γιός όταν δεν έχει μαθήματα στη σχολή του. Ακόμη και η σκύλα του, η Έλσα δεν λείπει ούτε στιγμή από τα κοπάδια και τα μουλάρια. Μόνο το χειμώνα που μαζεύει τα ζωντανά στους στάβλους παίρνει μια ανάσα αλλά κι εκεί χρειάζεται διαρκής προσοχή. Με το τάισμα, τα γεννητούρια αλλά και τους λύκους που πολιορκούν τους στάβλους. Προσέχει, δεν θέλει να πάνε χαμένα τα ζωντανά του, είναι κεφάλαιο γι’ αυτόν αλλά και ψυχές που χρειάζονται προστασία από τον καιρό και τα αρπακτικά. Από μέρους τους αυτά και προς ανταπόδοση, τον κάνουν με τον τρόπο τους τον πρώτο νοικοκύρη στο Στένωμα και από την φήμη αυτή προέκυψε και η βράβευση. Για τον Ταξιάρχη Μπανιά συζητάνε όλοι στην Ευρυτανία, τον επαινούν και τον καμαρώνουν και πολλοί θέλουν να του μοιάσουν. Άλλοι μπορούν, άλλοι θέλουν σπρώξιμο και αναζητείται εκείνος που θα το κάνει…

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ – ΚΥΝΗΓΙ (14/04/2024)

ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΤΖΑΡΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ KAI ΣΤΙΣ ΓΛΑΣΤΡΕΣ

 

Δεν χάλασε μόνο ο καιρός φέτος που ξέχασε να κάνει χειμώνα και μας έβαλε νωρίς νωρίς στο καλοκαίρι, αλλά και άλλα πράγματα που κρατούσαν την παράδοση μοιάζει να έχουν χάσει το δρόμο τους και να δημιουργούν περίεργες καταστάσεις.

Όπως κάποιοι καλικάντζαροι που όπως δείχνει ξέμειναν φέτος στην επιφάνεια και συνεχίζουν να κάνουν τις γνωστές βρωμιές και τις αταξίες τους. Όχι όλοι οι καλικάντζαροι, αλλά κάποιοι για τους οποίους κι άλλη φορά έχω γράψει τα κατορθώματα. Για όσους δεν θυμούνται, αναφέρομαι στην παραβίαση κάποιων χώρων και αρπαγή διαφόρων ειδών από το σπίτι στο χωριό κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, γεγονότα που έχουν καταγραφεί από κάμερα και θα χρησιμοποιηθούν (μαζί με άλλα) αναλόγως όταν έρθει η ώρα τους.

Το γεγονός όμως δεν πτόησε τους γνωστούς καλικάντζαρους της Κάτω Γειτονιάς να συνεχίσουν τις παραβιάσεις και τις αρπαγές από τις αποθήκες. Ένα σιδερένιο υνί, κειμήλιο της οικογένειας τους γυάλισε αυτή τη φορά και το άρπαξαν από την αποθήκη μαζί με κάτι κουτιά με μπογιές και διάφορα αντικείμενα και άλλα μικροεργαλεία. Τα εργαλεία φαντάζομαι να τους φανούν χρήσιμα, γλιτώνουν και κάτι ευρώ από το να τα αποκτήσουν οι ίδιοι αλλά το υνί; Τι να το κάνουν, θα φτιάξουν αλέτρι να το προσαρμόσουν και θα ζέψουν τις νταρλαΐνες να οργώσουν; Μπορεί, μέχρι εκεί τους φτάνει….

Εκείνο όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση, τόση που δεν μπορώ να το πιστέψω είναι ότι άρπαξαν κι όλες τις γλάστρες από την αυλή του σπιτιού - η μια μάλιστα ήταν ασήκωτη, πενήντα χρόνια την φρόντιζε η μάνα και ήθελε τουλάχιστον τρία άτομα να την μεταφέρουν ως το αυτοκίνητο για να «ταξιδέψει» μέχρι την παραλία που την πήγαν να παραθερίσει. Η ενέργεια αυτή των καλικάντζαρων που διάλεξαν μάλιστα νύχτα να δράσουν ώστε να μην τους γράφει η κάμερα έγινε ήδη ανέκδοτο στο χωριό και στην περιοχή αλλά τι να λέμε; Καλικάντζαροι ήταν, καλικάντζαροι θα μείνουν…

Στη φωτογραφία, η αυλή άδεια από τις γλάστρες της μάνας

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 31032024

ΠΩΣ ΜΑΘΑΜΕ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ’21

 

Ξημερώνει η μεγάλη μέρα και το πνεύμα της έχει κατακλύσει τα κοινωνικά δίκτυα, με ιδιαίτερες σημειώσεις προσαρμοσμένες στις αντιλήψεις του καθενός, αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, αποσπάσματα από ιστορικά κείμενα, φωτογραφίες από παρελάσεις – πολλές από την εποχή του ασπρόμαυρου φιλμ που προκαλούν νοσταλγία, άλλες σύγχρονες με εκδηλώσεις των βλαστών κάθε οικογένειας, άλλες με μνημεία που σημαίνουν τον μεγάλο αγώνα που έδωσαν οι Έλληνες το 1821 να ελευθερωθούν.

Μέσα σε αυτό τον καταιγισμό ακόμα ένα σημείωμα θα ήταν περιττό αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ σαν είδα στο Fb έναν καλό φίλο, τον εξ Αγράφων ορμώμενο Γιάννη Μάκκα ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί ως ο κορυφαίος συλλέκτης στοιχείων του μεταπολεμικού λαϊκού πολιτισμού σε ότι αφορά τα έντυπα και την διαφήμιση, ο οποίος παρουσίασε μέρος της συλλογής του από τετράδια διακοσμημένα με εξώφυλλα από εικόνες της επανάστασης καθώς και μια σειρά από λαϊκά περιοδικά με ύλη από την ίδια περίοδο.

Με συγκίνησε όντως γιατί πρόλαβα κι εγώ αυτά τα τετράδια με τα εξώφυλλά τους γεμάτα από ήρωες και σκηνές από το 1821 καθώς και με ποικίλα θρησκευτικά θέματα. Μαθητής ακόμα του Δημοτικού, εκεί στη δεύτερη μεταπολεμική δεκαετία θαύμαζα τους ήρωες (Ο Διάκος και ο Ανδρούτσος) ήταν οι αγαπημένοι μου καθώς ήταν Ρουμελιώτες και τα τετράδια με αυτούς ποτέ δεν ήταν τα πρόχειρα, αλλά σοβαρών μαθημάτων, όπως η Ιστορία ενώ για τα Θρησκευτικά είχα τον Παπαφλέσσα και για την έκθεση, τον Ρήγα Φεραίο. Για κάθε μάθημα είχα έναν ήρωα κι έτσι πέρασαν τα χρόνια μέχρι που ήρθαν τα τετράδια με τα μπλέ εξώφυλλα και ισοπέδωσαν τα πάντα. Δυστυχώς δεν υπήρξε καμιά πρόνοια για αυτά και τα περισσότερα χάθηκαν, ένα των εκθέσεων από το Γυμνάσιο σώθηκε.

Έτσι ο Γιάννης με ταξίδεψε σε εκείνη την εποχή που το 1821 διατηρούσε μια επικαιρότητα για την παιδική ηλικία και οι αφηγήσεις γι’ αυτό από τους τρανότερους διαρκείς. Αν και στην περιοχή πέριξ του Τυμφρηστού, όπως και σε όλη την Ελλάδα εξάλλου κάπνιζαν ακόμη τα ερείπια της τραγικής δεκαετίας 1940 – 1950 για την οποία η σιωπή ήταν επιβεβλημένη, οι ήρωες και οι σκηνές του 1821 έρχονταν από την αιωνιότητά τους, σαν σκιές να καλύψουν άλλα φρέσκα γεγονότα για τα οποία έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια να μάθουμε την αλήθεια…

Χρόνια Πολλά σε όλους. Χρόνια Πολλά Ελλάδα!

ΑΘΗΝΑ, 25032024

ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΗ ΕΞΑΡΧΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 32 ΧΡΟΝΙΑ

 

Και μια ανάμνηση από της «Ελευθεροτυπία» της χρυσής εποχής

Τι σύμπτωση! Την ημέρα που ανακοινώθηκε πως οι τίτλοι της «Ελευθεροτυπίας» πέρασαν στα χέρια της Alter Ego (του Μαρινάκη) συναντήθηκα σε μια ωραία εκδήλωση που διοργάνωσε χθες η «Συντροφιά των Βλάχων της Αθήνας» στο ΕΤΕΡΟΝ για την Ημέρα της Γυναίκας και δη της Αρμάνας - που είχε πάντα ξεχωριστή θέση στην Κοινωνία των Βλάχων - μέσα από το έργο ενός σχεδόν άγνωστου ποιητή, του Αλέξανδρου Αγγέλου στην αρμάνικη γλώσσα και για έναν συγγραφέα, τον Γιώργη Έξαρχο με αναρίθμητα τα πονήματα της Ιστορίας, της Λαογραφίας και Λογοτεχνίας.

Τον Γιώργη Έξαρχο είχα γνωρίσει εκεί στο πέρασμα της δεκαετίας του ’80 με την δεκαετία του ’90 στην «Ελευθεροτυπία» όταν δημοσίευε σε μια ατέλειωτη σειρά σελίδων την περίφημη έρευνά του «Αυτοί είναι οι Βλάχοι» που συζητήθηκε (όπως και οι επόμενες που ακολούθησαν) όσο καμιά άλλη εκείνη την εποχή και άνοιξε ένα διάλογο που έριξε φως στο θέμα των Βλάχων της Ελλάδας και των Βαλκανίων. Αν και δεν ήταν της ώρας, καταφέραμε να πούμε δυο λόγια για εκείνη την αλησμόνητη εποχή της Ελευθεροτυπίας και σταθήκαμε στην ελευθερία που παρείχε η εφημερίδα στους συντάκτες της να γράφουν τις απόψεις τους και να αντιμετωπίζουν ανοιχτά τον διάλογο απ’ όπου κι αν αυτό προέρχονταν. Δυο λόγια που μας γύρισαν πίσω 30 χρόνια και που η κατακλείδα τους ήταν ότι αυτές οι εποχές δεν γυρίζουν, όσα χρήματα και ιδέες έχει η νέα ιδιοκτησία της «Ελευθεροτυπίας»…

ΑΘΗΝΑ, 05032024